|
1. |
|
|
|
|
Ο πόνος σου καλά κρυμμένος
Το γέλιο σου φανερό, αληθινό
Δεν κρύβει την φθορά της θλίψης
Την συμπληρώνει
Μετράς πηδαλιες
Απομακρύνεσαι αλλά/ενω ταυτόχρονα πλησιάζεις
Και οι σπουδαίοι φίλοι σου αειθαλείς
Σταθεροί σε παρακολουθούν
Σε ξένο κρεβάτι ξεκουράζεις το σώμα σου
Μια υγρή και φαλτση μελωδία σε νανουριζει αφού πρώτα σε κάνει να νιώσεις γυναίκα
Σιγά σιγά ξημερώνει, ο ζωγράφος δεν ήταν εκεί όμως ξέρει...
|
|
2. |
|
|
|
|
Περπατώ στην Αθήνα.
Κοντεύει έξι.
Ο ήλιος στη ραγισμένη Δύση του
πλησιάζει το λόφο του Στρέφη
και εμάς, μας στρέφει η νύχτα
στο παράπονο.
Να θες. Να υπάρχεις. Να μπορείς.
Κλειστά μαγαζιά.
Πεζοδρόμια άδεια.
Μόνο κάτι πρόσωπα σφραγισμένα
πίσω από παράθυρα
που αντιφεγγίζουν στις άκρες τους
το είδωλο, του φοβισμένου
εαυτού τους.
Τρίζει η άσφαλτος
με των περαστικών
τα θραύσματα.
Ο αέρας
μια κρυστάλλινη ανάσα
μέσα από τα βαριά μας ρούχα.
Σε αυθαίρετη στάση
στέκει σώμα ο θάνατος.
Επιστρέφω άμεσα
στων λίγων τετραγωνικών
την ασφάλεια.
Κλειδώνω την πόρτα
τραβάω το σύρτη
να μην μου παραβιάσουν
οι έξω άνθρωποι, το μέσα κόσμο.
Απόψε σου επιτρέπω
να με κεράσεις λίγη υπομονή,
γιατί η ζωή δεν φτάνει.
|
|
3. |
|
|
|
|
Ένας Κινέζος πότης σοφός
με τη Σελήνη συνομιλεί
ψάχνει να βρει
πώς τόσο φως κατασπάραξε
δίχως να κλείσει κάποια πληγή του ουρανού
Και η Κυρά του η πονηρή χαμογελώντας τού απαντά:
«Όπως η Γη τόσους νεκρούς καλοχώνεψε
κι οι ζωντανοί πάντα σκιές τριγυρνούν»
Πάνω απ’ τη λίμνη γέρνει ο Λι Πο
στον χρυσαφένιο κατοπτρισμό
κούπα θωρεί π’ άλλοι σοφοί τη στραγγίξανε
κι απ’ τον βυθό της γέλια πολλά τον καλούν
|
|
4. |
|
|
|
|
Και αν το σενάριο που θα γραψεις είναι η ζωή σου
εγώ θα είμαι η μουσική του
ψυχρόσ χαλκός
χωρίς αντίσταση καμιά
έτσι όπως ο αέρας υψώνει τα κύματα να σε σηκώσω ψηλά
σα μανιασμένη θάλασσα
και εγώ πάλι αέρας θα είμαι...
|
|
5. |
|
|
|
|
Σημείο φυγής
Έρχεται μια στιγμή που φτάνεις σε κείνο το σημείο
Χωρίς να καταλάβεις πώς
Χωρίς να καταλάβεις γιατί
Εκεί ο χρόνος είναι τόπος
Όταν βρεθείς εκεί θα καταλάβεις
Θα δεις το άσπρο φουστάνι της αγάπης
Το φως των προσώπων
Θα δεις όσα δεν πάλιωσαν ακόμα αρκετά
Όταν βρεθείς εκεί, θα δεις τα φθαρμένα παπούτσια της φυγής
Τα ίχνη των βημάτων
Θα μαντέψεις τη φορά τους
Θα την ακολουθήσεις
Θα αφεθείς
Θα ξεχάσεις
Θα δεις το άσπρο φουστάνι της αγάπης
Το φως των προσώπων
Θα δεις όσα δεν πάλιωσαν ακόμα αρκετά
Όμως μη φοβηθείς
Θα βρεις μια αφορμή για να γυρίσεις
Μη φοβηθείς
Θα βρεις μια αφορμή για να γυρίσεις
Θα γυρίσεις στο σημείο φυγής
|
|
6. |
|
|
|
|
Περίμενες
Κοιτάζοντας απ’ το παράθυρο
Περίμενες να ανθίσουν οι μαργαρίτες
Περίμενες δίχως να μιλάς
Μόνο κοιτάζοντας
Κοιτάζοντας απ’ το παράθυρο
Ήρθε η ώρα και τελικά άνθισαν
Άσπρισε ο τόπος
Κι έμοιαζε το παράθυρο με κάδρο
Με κάδρο ζωντανό
Ένιωσες τότε κάπως αμήχανα
Ναι, αμήχανα
Αφού πια, δεν ήξερες
Δεν ήξερες τώρα τι να περιμένεις
Ντύθηκες και βγήκες έξω
Συνάντησες τους φίλους σου
Είχατε να πείτε πολλά
Καθένας βίωσε αλλιώς αυτήν την
αναμονή
Όμως οι μαργαρίτες είχαν ανθίσει για
όλους
Κι εσύ χαμογελούσες
Χαμογελούσες βλέποντάς τες
|
|
7. |
|
|
|
|
Μίλησέ μου για εκείνη τη σκιά
Εκείνη που μεγάλωνε όσο πλησίαζε στο
άσπρο πανί
Πες μου, την είδες;
Ένας προβολέας φώτιζε την πλάτη της
Κι εκείνη υψωνόταν στο πανί
Περπατούσε αργά
Έμοιαζε να σκεφτόταν όσα είχε ζήσει
Μίλησέ μου για εκείνη
Πες μου, την είδες;
Μετά άρχισε να παίρνει τις πραγματικές
τις διαστάσεις
Τις ανθρώπινες
Μιλούσε για όσα έκρινε ότι έπρεπε να
μιλήσει
Μίλησέ μου για εκείνη
Πες μου, την άκουσες κι εσύ;
Πες μου, την άκουσες;
Θέλω να μάθω αν όντως υπήρξε
Αν μίλησε με τον ίδιο τρόπο και σε σένα
Αν σε επηρέασε
Αν σε επηρεάζει ακόμα
Μίλησέ μου για κείνη τη σκιά
Πες μου, την είδες;
Πες μου, σε παρακαλώ, την άκουσες;
Πες μου, υπήρξε
|
|
8. |
|
|
|
|
Οι φίλοι μου, όταν βγαίνουν έξω τα βράδια,
κρατάνε από το χέρι τη σιωπή
Τριγυρίζουν στο κέντρο άγνωστοι μεταξύ αγνώστων
Περνάνε πότε-πότε από τα μαγαζιά που σύχναζαν παλιά
Στους φίλους μου αρέσει το ημίφως
Μου τηλεφωνούν συνήθως την ώρα που βραδιάζει
Μου λένε τα νέα τους
Τους λέω τα δικά μου
Βλεπόμαστε όμως σπάνια
Ο ένας φαντάζεται την καθημερινότητα του άλλου
Καθένας διηγείται με τον δικό του τρόπο
Καθένας αντιλαμβάνεται με τη δική του οπτική
Μόνο τα ονόματά τους μένουν ίδια
Οι ίδιοι αλλάζουν μέρα με τη μέρα
Πότε πλησιάζουν και πότε απομακρύνονται
Δεν ξέρω τι βλέπουν και τι ακούν στην περιπλάνησή τους
Τι κρατούν στη μνήμη και τι διαγράφουν
Πιάνω τον εαυτό μου να χρησιμοποιεί τα λόγια τους
Να ακολουθεί τον ειρμό των σκέψεών τους
Να ταυτίζεται και να διαφοροποιείται
Κρατάω κι εγώ από το χέρι τη σιωπή όταν βγαίνω έξω
Απέκτησα κι εγώ αυτή τη συνήθεια
Είναι κι αυτή μια μορφή επικοινωνίας
Ως το επόμενο τηλεφώνημα
Ως το επόμενο ραντεβού
Ναι, απέκτησα κι εγώ αυτή τη συνήθεια
Είναι κι αυτή μια μορφή επικοινωνίας
Ως το επόμενο τηλεφώνημα
Ως το επόμενο ραντεβού
|
|
9. |
|
|
|
|
Δεν είχα κανένα ταλέντο
Κι όμως έφτιαξα δρόμους για να οδηγούν οι τυφλοί
Ήλιους που καίνε τα υπόγεια
Και μια γαλήνια δικαίωση για τους τρελούς
Μόνο μου όπλο η ευγνωμοσύνη
Γιατί δεν είχα πιει ποτέ νερό
Κι εσύ έβαλες ένα ποτάμι στην παλάμη μου
|
|
10. |
|
|
|
|
Πόσα ποιήματα και μεγάλα αριστουργήματα
γράφτηκαν κάτω από ενός κεριού τη φλόγα.
Κι αν το δικό τους κερί μοιάζει να σβήνει,
των Ιδεών τους η φλόγα, κρατάει ακόμα.
Κι αν τώρα μοιάζουν νεκροί δεν ήταν,
ούτε θα γίνουν ποτέ μικροί.
Μοιάζουν να στέκουν Αιώνια ζωντανοί,
δίπλα εκεί σε κάθε συνεχιστή.
Κλαίω και γελάω στη μνήμη των μελαγχολικών ποιητών
και για την θλίψη των τελευταίων στιγμών.
Γράφω και τραγουδάω στη μνήμη των καταραμένων εραστών
και για την λήθη των παλιών ιδανικών.
Πόσες ιδέες και μεγάλα αισθήματα
γεννήθηκαν κάτω από ενός κεριού τη φλόγα.
Κι αν το δικό τους κερί μοιάζει να σβήνει,
των πάθους τους η φλόγα, κρατάει ακόμα.
Κι αν τώρα μοιάζουν νεκροί δεν ήταν,
ούτε θα γίνουν ποτέ μικροί.
Μοιάζουν να στέκουν Αιώνια ζωντανοί,
δίπλα εκεί σε κάθε Εραστή.
|
|
11. |
|
|
|
|
Μισαλλόδοξοι, λιγόψυχοι και υποκριτές
Μην μου παραπονιέστε
Αυτό είναι το βασίλειό σας και εγώ ο βασιλιάς σας
Η σιωπή μου εχει σάλιο και σας φτύνει
Η σιωπή σας εχει γλώσσα και με γλείφει
Γιορτάστε ελεύθερα την υποταγή σας και την ανέμελη σκλαβιά σας
Η παράφωνη κουστωδία της ασύμμετρης ευμάρειας,
νοθευμένο οξυγόνο στα "φιλόδοξα" ρεζερβουάρ μου.
Γιορτάστε ελεύθερα
Γιορτάστε
|
|
12. |
|
|
|
|
Και γίναν οι μοναξιές μας σύνθημα στους τοίχους που γράψαμε όταν βγήκαμε στους
δρόμους να επαναστατήσουμε εναντίον τους.
Και τα όνειρα μας βγήκαν κι αυτά στους δρόμους και φώναξαν με όλη τη δύναμη που
τους είχε απομείνει, γιατί δεν ήθελαν να μείνουν για πάντα όνειρα.
Κι αυτό γιατί τα όνειρα τα ζούμε οι άνθρωποι προσωρινά και τα αλλάζουμε συνέχεια, για
να τα κάνουμε δικά μας.
Κι όσα από αυτά μένουν και δεν τα ζούμε όπως τα φανταστήκαμε, μας γίνονται κόμπος
στο λαιμό και δάκρυ.
Δάκρυ και πληγή, που δεν υποφέρεται, όπως οι καρδιές που σπάνε.
Και αφού βγήκαμε να επαναστατήσουμε ενάντια στις μοναξιές μας, τις ενώσαμε και έτσι
προχωρήσαμε, κρατήσαμε ο ένας το χέρι του άλλου και φιληθήκαμε στη μέση του
δρόμου δίνοντας υποσχέσεις, αληθινές κι όχι ψεύτικες.
|
|
13. |
|
|
|
|
Ο ήχος του ψυγείου πάντα εκεί
Μας συντροφεύει στις πιο μοναχικές στιγμές μας
Φεύγει και έρχεται
Εποχές θυμίζει
Χαρά και λύπες
Μνήμη διαδοχης
Το παγωμένο στομάχι του ψυγείου
Ξοδευει την πείνα μας
Έχουμε ρευμα
Έχουμε ζωή
Ο ήχος του ψυγείου
|
